Er staan alleen wat hutjes. Dat is alles wat er is...

Foto: Christiaan en Antoine Pijffers, resp. hersteltrainer en speler van B1, bij Excelsior'31. Zie ook het interview in het één dezer dagen verschijnend clubmagazine 'De Mors'.

Bron: klik hier
Vader en zoon gaan helpen om een huisje te bouwen bij de kliniek annex dokterspost in Zavora, een plaatsje ongeveer 500 kilometer ten noorden van de hoofdstad Maputo. Verleden jaar hielp Christiaan een paar weken mee met de bouw van de kraamafdeling (vijf bedden) van het ziekenhuisje.

Hij had er hard gewerkt, van 's morgens half zeven tot aan het begin van de avond als de zon bijna van het ene op het andere moment ondergaat. Niet alleen door het harde werken, ook door alle indrukken, was hij compleet kapot toen hij terug was. Hij had het fantastisch gevonden, maar hij had toen niet het idee dat hij nog eens zou gaan.

Al na een paar maand begon het echter weer te kriebelen. Want het was toch wel heel bijzonder geweest en het is toch prachtig om met eigen handen een daadwerkelijke bijdrage te leveren aan de ontwikkeling in een land waar nauwelijks iets is. Net als een jaar daarvoor begon Christiaan daarom sponsors te werven om nog een keer te gaan.

Verblijfkosten in Mozambique hoeft hij niet te maken, maar reiskosten - het is een uur of tien vliegen - zijn er natuurlijk wel. Bovendien gaat dit keer zoon Antoine mee om te helpen. Toch is het gelukt om het geld voor de vliegtickets bij elkaar te krijgen.

Dat begon in december met een voetbaltoernooi voor bedrijven in sporthal De Stroekeld waar Christiaan al ruim elf jaar beheerder is. Het inschrijfgeld bedroeg 100 euro per team, maar er waren bedrijven die nog meer inschrijfgeld betaalden. Cafetaria De Kroon, de 'buurman' van de sporthal, nam de zaalhuur voor zijn rekening, zodat het volledige inschrijfgeld naar het goede doel kon. Ook daarna is Christiaan nog druk geweest met de fondswerving, en daarbij heeft hij wel gemerkt dat er een economische recessie is.

‘Het was echt moeilijker dan een jaar geleden om sponsors te vinden.’ Christiaan heeft zelfs nog even overwogen of hij prins Willem-Alexander en prinses Maxima schriftelijk zou benaderen voor enige sponsoring. Het paar laat immers een vakantiehuis bouwen in Mozambique, aan een lagune ten zuiden van Maputo.

Het is onderdeel van een complex met meerdere huizen, en volgens Willem-Alexander en Maxima komt dit vakantieparadijs ook de plaatselijke bevolking ten goede, omdat er arbeidskrachten nodig zijn. Kortom: het prinselijk paar heeft wat met Mozambique, zo had Christiaan gelezen. ‘Maar ik heb er toch maar van afgezien om ze te schrijven.’

Vorig jaar ging hij samen met zijn collega Erik Butterkamp. Ze vlogen toen via Lissabon. Ze zouden daar een paar uur moeten wachten op de vlucht naar Maputo, en ze waren van het vliegveld afgegaan. Met de taxi kwamen ze terug om vervolgens tot hun ontsteltenis te bemerken dat het vliegtuig al vertrokken was. Portugal heeft geen zomertijd, en ze hadden vergeten hun horloge een uur te verzetten.

Christiaan en Erik moesten 24 uur wachten op de volgende vlucht. Dat zal Christiaan en Antoine nu niet overkomen. Want ze hebben een goedkopere vlucht gevonden: vanaf Düsseldorf via Parijs naar Johannesburg in Zuid-Afrika. Vandaar gaan ze met een auto naar Zavora, een tocht van ruim 1000 kilometer.

Een paar jaar geleden hoorde Christiaan min of meer bij toeval van het project van de Zuidafrikaanse stichting Doctors for Live om in Zavora een kliniek te bouwen. Het project wordt geleid door Gerrit-Jan Vierhuizen die een bouwbedrijf had in Wezep. Hij is veel in Mozambique en hij zorgt ervoor dat het bouwmateriaal er is. Ook zijn er mensen uit de plaatselijke bevolking die aan het project werken.

‘Ze verdienen drie euro per dag. Dat is geweldig voor hen, want verder verdient daar niemand iets’, zo heeft Christiaan vorig jaar ervaren. Hij laat foto's zien hoe ze met hamers brokken natuursteen in stukjes slaan om er zo een ruw soort mortel van te maken. Met enige regelmaat komen er Nederlanders werken, zoals Christiaan en Antoine nu.

Ze gaan nu een huisje bouwen voor de Zuidafrikaanse evangeliste die samen met haar man een aantal jaren geleden aan dit project van Doctors for Life begon. Maar al een paar weken later overleed haar man. Zij zette het werk voort. Sinds vorig jaar schiet het project flink op. Christiaan heeft een boekje met foto's van december vorig jaar, en daarop is te zien dat de bouw van de kliniek flink is gevorderd.

De doksterspost en de kraamafdeling zijn klaar; het fundament voor de chirurgische afdeling is gelegd, en zelfs is er wat groen aangelegd. Christiaan verheugt zich erg op het weerzien, en Antoine is heel benieuwd hoe het daar zal zijn.

Christiaan heeft er drie weken vakantie voor opgenomen; Antoine mocht van school voor en na de meivakantie wat extra dagen vrij hebben. Hij zit in havo-4, en kan zijn inzet voor het project op school indienen als zijn maatschappelijke stage. Die bedoeling stond niet voorop, want het bleek pas later, dat hij het als maatschappelijke stage kon gebruiken.

‘Dat is dus mooi meegenomen’, constateert Antoine laconiek. Hij zal vooral voor het ondersteunende werk zorgen. Christiaan gaat met het bouwen aan de slag, en kan dat ook, want hij is van oorsprong metselaar. Hij werkte jaren in de bouw, maar zei op een gegeven moment wel: ‘Als ik naar binnen kan, dan doe ik het’.

Ruim elf jaar geleden stond er een gemeentelijke advertentie in de krant waarin een beheerder van de sporthal werd gevraagd. Dat leek Christiaan wel wat. Hij solliciteerde en werd aangenomen. ‘Ik heb er geen moment spijt van gehad.’

Omdat voor een ambtenaar de tijd in militaire dienst meetelt, zit hij straks in mei 12,5 jaar bij gemeentelijke overheid. Dan verblijft hij dus in Mozambique. ‘Dan moet ik daar maar tracteren’, grinnikt hij. Dat zal dan zijn in de avondlijke stilte die Christiaan de vorige keer als heel bijzonder heeft ervaren. Zoals eigenlijk alles daarginds. ‘De manier waarop de mensen leven. Er is eigenlijk niks.

Er is armoede, maar gelukkig geen honger.’ Ook de leegte van het land heeft op Christiaan een onuitwisbare indruk gemaakt. ‘Tussen Maputo en Zavora is het 500 kilometer lang een stoffig pad. Hier en daar staan wat hutjes. Het plaatsje heet Zavora, maar het is eigenlijk helemaal geen plaatsje. Er is geen enkel wat groter gebouw, geen kerk of wat dan ook, waaraan je kunt zien dat het een plaatsje is. Er staan alleen maar wat hutjes. Dat is alles wat er is.’

Zo heeft het hem ook erg gefrappeerd dat er geen dier was te zien. ‘Geen vogeltje zelfs, helemaal niets. Het enige wat je ziet, zijn wat kippen die hier en daar rond de hutjes scharrelen.’ Samen met Antoine hoopt hij dit jaar wél dieren te zien. Samen met drie anderen reizen ze na aankomst vanaf Johannesburg in een auto naar Zavora.

De reis leidt in Zuid-Afrika door het Paul Krügerpark. Dan zal het ook even vakantie zijn. Daarna begint het werk. Christiaan weet nu al zeker, dat hij na terugkomst weer wat vreemd zal staan te kijken in sporthal De Stroekeld. ‘Dat was verleden jaar ook heel onwezenlijk. Want je verandert wel. Je gaat meer relativeren.’