Een bijzonder weerzien

Bron: dagblad TC Tubantia
OLDENZAAL - Hij speelde door blessureleed dit seizoen nog geen enkele officiële wedstrijd vanaf de aftrap namens Excelsior’31. Zaterdag veranderde dat voor Kevin Winkelhuis, nota bene tegen z'n oude club Quick'20. Excelsior won het bekerduel met 2-0.

Kevin Winkelhuis mag dan sinds een half jaar voor Excelsior’31 uitkomen, de 25-jarige Oldenzaler is ook nog bijna wekelijks op het complex van Quick’20 te vinden. „Logisch, toch? Ik woon in de buurt en heb twintig jaar bij Quick gevoetbald. Binnen de club ken ik daardoor ontzettend veel mensen. Daarom ben ik ook wel extra blij dat we vandaag met Excelsior gewonnen hebben. Anders had ik dat nog heel lang aan moeten horen.”

De middenvelder kan na de 2-0 zege met een grijns de kleedkamer in Oldenzaal opzoeken. Die van de bezoekende club welteverstaan. „Dat blijft toch vreemd, die kleedkamer was een plek waar ik tot vandaag nagenoeg nog nooit was geweest”, zo vertelt hij. Wel in de kantine, die Winkelhuis uiteraard nog even ingaat om een biertje te drinken. „Ik ben vanochtend samen met Niek Davina naar Rijssen gereden, zodat ik nu niet meer mee terug hoef. Ik kan lekker hier blijven hangen.”

Winkelhuis heeft ook alle redenen om dat te doen op deze voor hem speciale zaterdag. Eindelijk maakt hij in een officiële wedstrijd z’n opwachting vanaf de aftrap bij Excelsior, eindelijk doet hij van begin tot einde mee. „En dan uitgerekend tegen Quick, alsof het zo moest zijn. Het ging bij vlagen lekker vandaag. Ik hoop dat dit duel voor mij de ommekeer betekent.”

Terug naar de start van dit seizoen. Winkelhuis moet in het begin van de competitie bij Excelsior genoegen nemen met een rol als reserve, maar daar legt de nieuwkomer zich niet zomaar bij neer. Winkelhuis heeft maar één doel: zo snel mogelijk een vaste waarde worden. Maar al in de derde wedstrijd, uit bij Harkemase Boys, gaat het mis. „Ik kreeg een bal te kort ingespeeld en kwam vervolgens in botsing. Daarbij voelde ik een knal in m’n onderbeen”, blikt hij terug. „Het gebeurde in blessuretijd, de scheidsrechter floot na dat moment meteen af. Ik strompelde van het veld, wist toen eigenlijk al dat er iets goed mis was. Op de terugreis werd de pijn alleen maar erger, de dag erna kon ik helemaal niets meer.”

Conclusie na nader onderzoek: buitenste knieband ingescheurd. „Met daaromheen nog een botkneuzing”, weet het slachtoffer. Er rest hem niets anders dan te revalideren. „Al met al ben ik er vier maanden uitgeweest. Dat was wel even slikken. Ik heb zes jaar in het eerste van Quick gespeeld en heb in die periode bijna nooit wat gehad. Een blessure komt natuurlijk nooit goed uit, maar het is helemaal vervelend als je net bij een nieuwe club zit.”

De periode van knarsetandend toekijken ligt achter hem, Winkelhuis is terug van weggeweest. „Eerder deze week ging het al lekker tegen Rigtersbleek. Dat was een oefenduel, nu heb ik een volledige wedstrijd kunnen spelen waarbij er echt wat op het spel stond.”

Tegen ‘zijn’ Quick’20. Winkelhuis knikt, ooit keert hij terug in Oldenzaal. Is het niet in de hoofdmacht van Quick, dan wel in een lager team. Maar voorlopig nog niet. De huidige verbintenis die Winkelhuis met Excelsior’31 heeft loopt nog tot en met volgend seizoen.

„En ik heb het in Rijssen, ondanks die blessureperiode, ontzettend naar m’n zin”, reageert hij. „Toen ik niet mee kon doen ben ik door de rest van de selectie perfect opgevangen, dat heeft me goed gedaan. Nu ik weer fit ben is het aan mijzelf om alsnog zo snel mogelijk alsnog een vaste waarde te worden en met Excelsior stappen te maken op de ranglijst. We zijn nu de nummer negen, maar met huidige selectie moeten we hoger kunnen staan.”