Zaterdag staat bij Excelsior’31 een feestdag op de agenda, met tal van activiteiten, verspreid over de hele dag. Eén van die evenementen is het duel van de hoofdmacht van Excelsior’31 tegen het naar de Eredivisie gepromoveerde PEC Zwolle.
Voor de 10-jarige Laura Groening, die lijdt aan een levensbedreigende stofwisselingziekte, belooft zaterdag een bijzondere dag te worden.
Op uitnodiging van de beleidsmakers van Excelsior’31 is Laura ‘special guest’, bij het duel tegen PEC Zwolle.
Deze begint om 15.00 uur en wordt gespeeld op veld 4 (‘De Kuip’).
Voor meer informatie over Laura Groening, klik hier
Hoe gaat het nu met Laura?
Begin mei verscheen op de site het aangrijpend verhaal over Laura (11), het terminaal zieke zusje van Excelsior’31 C3 speler Dennis Groenink. Omdat een leuke kaart nog een glimlach op haar gezicht tovert, is er door Excelsior’31 een kaartenactie georganiseerd.
Aan die oproep is massaal gehoor gegeven. “Hier zijn geen woorden voor. Zoveel kaarten heb ik nog nooit gezien”.
De moeder van Laura, Annemarie Temmink wil iedereen via deze weg bedanken. “Het heeft haar zichtbaar goed gedaan. We hebben gelachen en gehuld. Wat doet dát goed dat zóveel mensen aan je denken.” Voor het gezin blijft het een emotionele tijd, er wordt van dag tot dag geleefd.
Annemarie vertelt dat hoewel ze dankbaar is dat Laura nog in hun midden is, haar kaarsje toch steeds meer uit lijkt te gaan. “Ze ligt nog steeds in het medisch centrum Sein Zwolle, maar heeft nu 24 uur per dag epileptische aanvallen. We hebben kortgeleden besloten om alle monitoren uit te zetten, omdat al die herrie voor Laura geen pretje is.”
Alles staat bij de dierbaren van Laura in het teken om haar een nog zo fijn mogelijke tijd te geven. “We hebben goede afspraken gemaakt en proberen haar in de weekenden thuis te laten zijn. In haar vertrouwde omgeving. Mocht er iets voorvallen, dan is de zorg niet ver weg.”
Temmink voelt zich machteloos als ze haar meisje voor haar leven ziet knokken. “De klap dat ze vorige week door de medicatie niet meer zelfstandig kon lopen, spelen en slikken kwam hard aan. We hebben toen besloten de medicatie te stoppen. De neuroloog was daar in eerste instantie niet over te spreken. Maar welk leven heeft ze nog als dat niet meer kan?”
Annemarie zegt veel steun te hebben van de mensen om haar heen. Aan de helpende hand en het luisterende oor. “Ik ben blij dat we de kracht krijgen om alles aan te kunnen. Ik hoop wel dat iedereen snapt dat langskomen bij Laura niet zomaar kan. Dat moet in overleg met mij gebeuren. De belasting is voor haar, maar ook voor ons al snel te groot.”
Voor het gezin gaat het leven door. Dat blijkt niet altijd even gemakkelijk. “We blijven tot de laatste dag voor ons kind opkomen, we genieten van elke bijzondere dag die we met haar hebben.”
Update: Op dit moment is de situatie heel anders dan beschreven. 'Het gaat redelijk met Laura , we hebben wat soorten medicatie veranderd en Laura kan weer zelfstandig lopen, de epilepsie is niet onder controle te krijgen maar is een heel stuk verminderd, nu ongeveer nog 12 aanvallen per dag (we springen een gat in de lucht). Medicijnen krijgt ze nu niet meer,we gaan nu een nvs soort pacemaker proberen bij Laura dat is het allerlaatste wat er nog is.'
Groetjes,
Annemarie
Een kaartje is altijd van harte welkom, stuur het naar:
Laura Groenink
Sparrenlaan 16
7461 VN Rijssen
woensdag 11 juli 2012 /
Algemeen
Bouwjournaal nieuwbouw kleedkamers en tribune
.svg)
.svg)
.svg)
