Bron: TC Tubantia Door Robin Campmans Het was zeker omschakelen, de stap naar de amateurs. Hoewel, Niki Leferink mag dan binnen de lijnen geen profvoetballer meer zijn, daarbuiten zit hij nog altijd midden in het wereldje. Hij wilde vroeger piloot of profvoetballer worden. Dat laatste is Niki Leferink toch maar mooi gelukt.
Veertien seizoenen lang aanvaller van beroep, tegenwoordig fysiotherapeut, verzorger en revalidatietrainer bij Heracles Almelo. ‘Ben ik toch nog in de eredivisie terechtgekomen’, lacht de geboren Haaksbergenaar.
Hij speelde zelf vijf seizoenen voor Heracles, maar dat was in de eerste divisie. In 2008 zette Leferink bij FC Emmen, ook eerste divisie, een punt achter z’n profcarrière.
Hoofdklasser Excelsior’31 meldde zich, Leferink hoefde niet lang na te denken. ‘Zelf spelen is en blijft het allerleukste, hoewel de omschakeling naar de amateurs wel lastig was. Dat lag aan mezelf, ik dacht in een bepaald tempo waarin niet iedereen dacht. Excelsior speelt weliswaar op het hoogste amateurniveau, maar het blijft amateurvoetbal.’Afgelopen weekeinde stond Leferink volop in de spotlights van dat amateurvoetbal.
Vier goals maar liefst in één duel voor Excelsior’31, dat hoor je niet vaak. Na vijf wedstrijden staat z’n persoonlijke teller al op negen, Leferink loopt bijna twee op één.
Excelsior’31 is de trotse koploper in de hoofdklasse C en nog zonder nederlaag, een compleet ander beeld in vergelijking met vorig seizoen. Een ‘klotenjaar’, Leferink draait er niet omheen. De verwachtingen in Rijssen waren hooggespannen, maar uiteindelijk mocht Excelsior’31 blij zijn dat het degradatie ontliep.
Leferink, de ex-prof die gehaald was voor doelpunten, kwam tot welgeteld vijf treffers in een jaar waarin hij ook een tijd niet inzetbaar was vanwege een knieblessure. ‘Terwijl ik helemaal niet blessuregevoelig ben. Kijk, als je veertien seizoenen profvoetbal speelt ontkom je niet aan bepaalde kwetsuren. Ik stopte bij Emmen vanwege een afgescheurde kruisband die in een keer vanuit het niets kwam.’
Bij Heracles bevindt Leferink zich midden in die kwetsuren, hoewel hij natuurlijk liever hoopt van niet. Geen werk betekent een fitte selectie. ‘Maar de medische ruimte is meer dan alleen een medische ruimte. Spelers die niet geblesseerd zijn komen ook langs om gewoon een praatje te maken. Soms over privé-zaken, maar vooral over voetbal. Dat sociale, daar houd ik van. Doordat ik zelf prof ben geweest kan ik makkelijker over zaken meepraten, dat is wel een voordeel. En ik weet dus ook hoe het is om geblesseerd te zijn.’
Leferink zit weer lekker in z’n vel. De sfeer en (eigen) prestaties bij Excelsior’31 zijn prima, bij Heracles heeft hij een baan gevonden die hem nauw bij het profvoetbal betrokken houdt. ‘Vorig jaar stopte ik met datgene wat ik het allerliefste fulltime deed, dan ga je op zoek naar iets wat er zo dicht mogelijk bij komt. Ik was in 1999 al afgestudeerd als fysiotherapeut en heb me daar weer volledig op gestort. Eerst een stageperiode en sinds dit seizoen fulltime.’
Eigenlijk zou je trainer moeten worden. Na zelf voetballen komt dat het dichtste bij, toch? ‘Klopt en dat gaat misschien ook gebeuren. Ik heb TC 3 en 2 al gedaan en mag tot de tweede klasse coachen. Trainer zijn lijkt me heel leuk. Als fysiotherapeut werk je vooral één op één, als coach ben je bezig met een groepsproces. Ik hoop in de toekomst ook de overige diploma’s te halen.’
Je bent 33 jaar, had je stiekem niet gehoopt nog bij een profclub te spelen? ‘Ach, als ik echt zo goed was geweest was er wel een club gekomen. Maar ik ben nu ook ontzettend tevreden. Wel heb ik een druk leven. Als je onderdeel uitmaakt van een medische staf blijft er weinig vrije tijd over. Op zaterdagen is het helemaal haasten. ’s Ochtends ben ik meestal nog bij Heracles en dan rijd ik meteen vanuit Almelo door naar Excelsior voor de teambespreking en wedstrijd.’
Zijn de werkzaamheden bij Heracles wel te combineren met Excelsior’31? ‘Excelsior komt op één, die afspraak heb ik met Heracles gemaakt. Als Excelsior ’s middags bijvoorbeeld in Harkema speelt en Heracles ’s avonds een uitduel heeft ga ik mee met Excelsior.’
Hoe verklaar je dat het dit seizoen wel draait en vorig jaar niet? ‘Vorig jaar was ik zelf niet goed, maar daar zijn oorzaken voor. Ik ben geen spits die je ballen in de hoek moet geven. Dat gebeurde wel omdat we geen echte buitenspelers hadden. Het team nu is meer in balans, dat is het grootste verschil.
Het zou kunnen dat dit m’n laatste jaar is, maar misschien ook niet. Zoals gezegd, zelf voetballen blijft het leukste om te doen.’dinsdag 6 oktober 2009 /
Algemeen
dinsdag 6 oktober 2009 /
Algemeen
1e PKVN avond op 16 oktober
.svg)
.svg)
.svg)
